Arty foto

Zo'n camera daagt uit tot mogelijkheden exploreren. Hierbij een voorbeeld: een foto, zoals te zien genomen vanaf mijn thermosfles, van zowel het uitzicht uit het raam van mijn kantoortje, en de reflectie erin van mij achter de microscoop. Ik vind hem wel leuk.

Op pad met de nieuwe camera

...of hoe dingen ten goede veranderen. Ik had donderdag een enorme microscoopdip. Die werd gelukkig bedwongen met dank aan Laura, die ook wel even wat spuiwerk boven een pot bier kon gebruiken. Vrijdag was ik daardoor er alweer een stuk beter aan toe. De vrijdag eindigde met het "bacalao-fest": enige tientallen NP-ers die aan uit een van de colloquiumzalen getrokken tafels bacalao aten en daarna dansten op slechte muziek. De ambiance van het gebouw (behalve dan in het veldwerkmagazijn, maar daar waren we niet) is helaas zo overweldigend kantorig dat het niet echt los wilde komen met het feest.

Beter werd het zaterdagavond. Ik had net Arto the crazy Fin te eten (wat al goed was) toen ik een SMS'je kreeg van Tana, van de Arctic Council. Of ik zondag mee wou een stuk sjokken! Dat maakte de week echt goed af. We zijn ergens op zuid-Kvaløya een berg op gestekkerd. Foto is van het beginpunt. En een paar van het uitzicht toen be ongeveer bij de boomgrens waren.








Erg mooi. En dit was de 1e keer dat mijn camera kon laten zien wat hij kon. En hij is het best met beesten! 10x optische zoom vereist een vast hand die ik helemaal niet heb, maar, als ik maar van elk rendier 10 foto's maak dan zit er meestal wel eentje tussen die min of meer scherp is.






En rendieren kwamen we tegen. Bij bosjes! En ook lemmings. Links en rechts renden ze voor je voeten weg.



Dat ik die berg nog op kwam was een mirakel, want ik word steeds vanillevla als ik er eentje weg zie hupsen met zijn lemmingkont. Maar we kwamen er! Vreselijk mooi natuurlijk. Wel koud, want boven op de berg woei het nogal, en het begon ook te regenen. Wel sfeervol.




Wegens combinatie van wintertijd en pestweer voelde het om half 3 al aan als 9 uur 's avonds. En om 5 uur als middernacht.



We deden nog even een bakje koffie bij Jesper, de luidruchtige Arctic Council-Deen. Die woont daar toevallig in de buurt. We kregen meteen allebei een zak aardappelen van eigen teelt mee! Hij had 400 kg, dus hij kon het missen.

En nu, bij het bekijken van de foto's ben ik erg blij met mijn cameraatje. Ik heb afschuwelijk veel bewogen foto's gemaakt, wat ik het sipst vind in verband met een retestoer rendier met een sexy witte neus (hij kwam het dichtst bij toen het al donker werd, en dan is de sluitertijd tegen je), maar, ik heb ook eindelijk landschapsfoto's in realistische kleuren, en foto's die recht doen aan de ontmoetingen die je soms hebt met de lokale fauna. Goed dat!

(Toch nog maar even het woeste rendier, al is de foto niet helemaal scherp)


En zo'n grimmige zondag op een berg is ook uitmuntend voor je humeur. Ik heb er weer zin in!

Tropisch plankton op arctische breedte

Terwijl ik de smaak van het arctische benthos te pakken begin te krijgen kan ik nog niet het tropische plankton vergeten. Ik zit er inmiddels dieper in dan ik sinds ik hier kwam ooit deed. Ik ben stug aan het proberen de publiceerbare hoofdstukken van mijn proefschrift er nog uit te werken. Hoofdstuk 4 is inmiddels “under review”. Tijd om Hoofdstuk 5 ook die kant op te krijgen! Er is al één co-auteur die een teken van leven gaf sinds ik een oproep mailde.
Intussen vroeg de universiteitsprof ook of ik, op de universiteit, een colloquium kon geven over mijn promotiewerk. Dat kon ik. Was ook wel leuk!
En intussen hebben de redacteuren van de wetenschappelijke tijdschriften mijn activiteiten ook in de smiezen. Ik werd onlangs gevraagd om een artikel over tropisch plankton te reviewen. Leuk artikel; ik hoop dat het over niet heelveel tijd in print verschijnt.
Betekent wel dat ik zelf wat minder zonlicht pak dan ik anders zou doen. Universiteitscolloquia en reviews vallen onder werk, maar mijn ouwe zut publiceren is natuurlijk geen werk, dus dat moet er nog naast. En ik moet ook nog mijn komende vrije dagen bij elkaar werken. Gelukkig is het hier grondig petweer, dus als dat ooit een goed idee is is het nu...

Boeken vs televisie

De opiniestukken van highbrowerige kranten staan vol met bespiegelingen over dat "men" tegenwoordig alleen maar katatonisch voor de televisie hangt, en nooit meer leest. Ik kan, wegens een televisie zonder werkende antenne, heel superieur doen over dat dat voor mij niet geldt. Ik lees me scheel. Ik heb even gekeken wat ik sinds mijn promotie gelezen heb: 54 cm boeken.



Maar dat gelees van mijn begint ook twijfelachtige vormen aan te nemen. Ik heb moeite om met mijn jatten uit zo'n boek te blijven als het er ligt. Ik doe ook minder verschillende dingen dan eigenlijk goed zou zijn. Ik vraag me dus maar af of het echt zo'n verschil is, lezen of TV kijken. In beide gevallen kan je of pulp, of zut van niveau tot je nemen. En in beide gevallen dreigt verslaving.

Ik denk dat het goed is dat ik van het weekend een paar films heb gezien, voor de afwisseling. Ben ook lid geworden van de videotheek hier. Erg onder de indruk ben ik nog niet van ze, maar ze hebben wel wat goeie en rare films. (Lights in the dusk, irreversible, delicatessen, Lilja 4ever, dat soort dingen). Misschien gaat het helpen! Behalve dan dat ik er geen moeite mee heb een boek te lezen en verder niks te doen, en wél om TV te kijken en verder niks te doen. Misschien maar vaker mensen uitnodigen, want sociaal zijn is ook iets doen...

En verder hopen dat het weer weer hikefähig wordt! Of minder wattig doen en gewoon gaan. Al is het niet optimaal als het zicht bagger is...

Voetbal

Ik heb vast al es geroepen dat ik naast het stadion woon. Gisteren viel het weer eeens op: de hele buurt vol geparkeerde auto's en mensen met lelijke sjaals. En een hoop herrie en licht in het stadion. Toen ik mijn fiets had weggezet waren ze net begonnen. Ik kon het niet laten even te blijven kijken. Met de bladeren van de bomen heb je nou best goed zicht op het stadion vanaf de voordeur...


Verder verlichten die stadionlampen de hele buurt als ze aan zijn.


Ik geloof ook niet dat mijn huis de beste locatie is om Noorderlicht vandaan te zien. Ik ben er wel achter dat wie dat wil zien veel bij rokers op bezoek moet komen. Die lopen om de haverklap naar buiten, dus die hebben het meteen door als er wat fraais aan de hemel verschijnt. Bij Helgard en Carsten was het toevallig de niet-roker die op het goede moment naar buiten keek, maar van het weekend was het een stinkkaas-whisky-mosselsoep-film-date met Steffen (wie anders) die me weer een blik op dat fraaie verschijnsel opleverde. Altruïsten, die rokers, die elk half uur in de kou gaan staan.

Doe de smaaktest!

Er stond een stuk in het NRC over de kloof tussen de smaak van "het volk" en die van architecten. Waarbij het volk de modernistische gedrochten die de laatste maken niet wil kopen, en de architecten neerkijken op het volk dat wél neppe pseudo-jaren '30 huizen wil. En of dat betekent dat het volk verheven moet worden, de architecten niet zo elitair moeten doen, of weer iets anders. En een stelletje architecten heeft toen besloten es te zien hoe het daar nou mee zit, met een architectuur-smaak-website. Link hieronder. Ik raad hem aan! En ik ben wel benieuwd naar wat er uit komt...

http://www.architectuursmaaktest.nl

(Vervelendste) quote van de week

Opgetekend uit de leraar Noors, nadat ik bij wijze van uitspraakoefening een stukje had voorgelezen:

"That was good! You only have óne problem. You sound like a Texan American..."

Puh!

Hoe de winter effectief op afstand te houden

Twee postjes geleden maakte ik melding van de noodzaak een camera en winterbanden te kopen. De winterbanden spreken voor zich. En de camera kan natuurlijk prima ingezet worden voor het vastleggen van tubes visprut of schattige katjes, maar ook zeer wel voor het documenteren van winterlandschappen. Beide inmiddels aangeschaft zijnde behoeft het geen uitleg dat zowel de sneeuw op de wegen als decoratief op de bomen en kerkhoven inmiddels verdwenen is. En waarschijnlijk voorlopig niet meer terugkeert. Ach ja. Zo gaat dat. Ik heb mijn reservefiets nog, waar gewoon zomerbanden op zitten, en met die camera kan ik nog niet maximaal uit de voeten voor ik een engels- of nederlandstalige gebruiksaanwijzing op de kop heb weten te tikken. Had ik even niet bij stilgestaan dat dat een probleem zou kunnen zijn. Ik geloof dat NO, SW, ES en PO bijgeleverd waren. Kan ik niet zo veel mee... en het is meer gelazer om een gebruiksaanwijzing online te scoren dan zou moeten. Ik heb al een hoop lege PDF-documenten op mijn scherm gehad, en áls ik al es zinnige tekst in het document aantrof kon ik het saven noch printen. Zucht! ooit, eens, gaat het lukken...

Quote van de week (of ander tijdsinterval)

Uitgesproken door een in Noorwegen woonachtige Nederlandse:

"we wilden voor de kinderen namen hebben die ook door Nederlanders makkelijk uitgesproken konden worden. Het werd Asbjørn en Ragnhild. Misschien hadden we toch even door moeten zoeken..."

Nodig: winterbanden en camera!

Het is nu al twee dagen te pas en te onpas aan het sneeuwen, en er ligt al meer dan je in een hele integrale Nederlandse winter zou verwachten. Meteen de 1e dag merkte ik op weg naar huis al dat mijn fiets op de steile stukken slipt. En das gewoon bij rustig steil omhoog fietsen. Kan je nagaan wat dat naar beneden zou doen. Meteen de 1e dag dus al heb je winterbanden nodig! Ik moet zaterdag maar even naar de winkel. En tot zover loop ik.

En die camera is ook hard nodig, anders wordt de blog te saai. Die sneeuwfoto's zijn al met moeite gemaakt: de camera zet zichzelf steeds uit, en dat is lastig foto's maken. Ik heb zijn opvolger al op het oog. Ook voor op de to do list van het weekend!

Gisteren heb ik hem nog node gemist: ik ging, samen met de andere NP Nederlandse, eten bij een gast-Nederlandse die momenteel op huis en katten van weeer een andere NP-Nederlander past. En een van de katten was een 11 weken oud langharig rood katertje... wat een geweldig beestje. Maar de camera was niet onder de indruk en weigerde een foto te maken. Dus geen beelden van het frutje als hij in Laura's teen bijt, of een van de volwassen katten in de haren vliegt, of in een koffer zit, of achter een stukje papier aan het aanjagen is... helaas!

Sneeuw!

Het is begonnen! Er lag vanochtend een pak sneeuw waar je in Nederland een hartverklepping van zou krijgen. Bijna. Mooi hoor. Het zal nog wel niet blijven liggen maar het was erg fraai. Opdat men zijn of haar eigen oordeel kan vellen twee foto's; eentje van het uitzicht uit mijn slaapkamerraam en eentje vanaf de voordeur. Ik heb net met een dag verschil die wanneer-valt-de-eerste-sneeuw-pool verloren maar Helgard weet vast wel wat leuks met het prijzengeld.

Overigens ging het niet lang nadat ik op mijn werk zat opnieuw sneeuwen. En niet een beetje! Ik kan niet eens meer tot aan de zee kijken... Foto nummer drie!

Merian, epiloog: het kan verkeren

De oceanograaf die ik vrijdag sprak (zie vorig postje) wist overigens te melden dat zijn onderzoek te lijden had van de staat van de Merian... in de tocht vóór de onze had ze wat averij opgelopen. Wij konden er nog mee varen, maar de tocht erna werd afgeblazen omdat ze naar het dok moest. Ik had verder niks van de zaak gehoord. Ik naam aan dat ze gewoon gerepareerd zou zijn en verder voer. Niet dus!

Het schijnt dat wat er werkelijk aan de hand was niet iets met een deuk in de schroef was, maar dat ze haar motor opgeblazen had. Wegens binnendringend water. Het arme schip is pas net, in 2006, in de vaart genomen, maar voorlopig vaart ze niet meer. Zie linkjes hieronder. Sip!

http://www.kn-online.de/news/archiv/?id=2226725
http://www.kn-online.de/news/archiv/?id=2231928

Hike

Vrijdag kondigde een dame van de Arctic Council aan dat ze wou gaan hiken in het weekend, en vroeg ze of ik zin had om mee te doen. Nou zekers! Dat was ook de reactie van een van de glaciologie-postdocs.

Maar first things first: 's avonds toog ik weer naar Helgard, voor de after-after-party. Vorig weekend waren er wat lui die wegens ziekte of vaartocht niet konden komen, dus er kwam een herkansing. Was goed! Je zit altijd goed bij Helgard en Carsten. Deze keer was er ook een uit het niets verschenen oceanograaf uit Alaska. Die mazzelde. Hij was een beetje gestrand in Tromsø omdat het schip waar hij mee zou varen last had van heftige ijsvorming, en hij er dus slechts met aanzienlijke vertraging op kon. En hij kende eigenlijk niemand hier. Maar Laura, de Nederlandse NP-oceanograaf, had zich over hem ontfermd en hem meegezeuld, en zo had hij toch een prima tijd. Soms zijn wetenschappers best goeie types.

's Ochtends bleek dat het me gelukt was met mate te drinken. Met frisse moed togen we gevieren noordwaarts. Wij in deze is Tana van de arctic council, een Canadese; Kirsty, een Engelse postdoc glaciologie, en Elvar, haar vent, tevens IJslandse fotograaf. En ik, dus. Erg NP-ig gezelschap. Geen Noor te zien! Een uurtje rijden vanaf het Heimveien was het begin van het pad. Het beginpunt alleen al was al mooi!

Het pad bleek prima begaanbaar, zij het wat nat, maar daar kon ik met mijn gepaste schoeisel natuurlijk minzaam om lachen. Op de kaart oogde de route nogal saai, maar in de praktijk was het adembenemend! Na een paar uur lopen kwamen we aan bij de hut, die ons 1e doel was. Hij was open! We moeten nog wel even met terugwerkende kracht lid worden van de organisatie die ze daar neergezet heeft, maar die vreemde volgorde schijnt niet te geven. Elvar besloot meteen dat hij op zijn kont ging zitten en een boek lezen, en daarmee was de hut ook meteen het eindpunt voor de dag.


De dames maakten na de lunch nog een wandeling naar het nabijgelegen meer. Daar aangekomen zagen we een sippe scene. Er stond een rendier met zijn gewei verstrikt in een rol grof gaas. Het beest kon er met enige moeite wel mee rondlopen, maar was duidelijk ten dode opgeschreven als hij niet van die massa metaal af kwam. Omdat het beest in de stress schoot van onze aanwezigheid zijn we snel weer uit beeld (en reuk) verdwenen.



Vanaf een nabije berg (waar bereik was) hebben we de juut gebeld. Deze weet wel welke rendieren van wie zijn, dus die zouden de eigenaar wel op de hoogte brengen en dan ging het zich wel regelen. Ik hoop dat het allemaal gelukt is... arm beest.

Terug in de hut vulden we de avond met een goddelijk maal, en verjaardagstaart voor Elvar, en veel geouwehoer, en heftige alcoholische thee van Tana, en dergelijks. Goed! De volgende ochtend deden we rustig aan, en liepen met een omweg over een heuvel weer terug. Weinig stoer allemaal, maar wel mooi! En gezellig. Voor herhaling vatbaar.

Party, afterparty, noorderlicht!

Vrijdag was er een feest, van een van onze Duitse glaciologen (Helgard) en haar vent (Carsten), dat een dubbelrol had als housewarming en afscheidsfeest. Over een week of twee vertrekt ze naar Antarctica om daar de (boreale) winter door te brengen. Gaaf! Helaas gaat deze keer Carsten niet mee. Antarctica is de plaats waar ze elkaar hebben leren kennen... das een verhaal waar je mee aan kan komen.

In het uitnodigingsmailtje hadden ze gezegd dat er "some snacks" zouden zijn. Ik vroeg me al af wat dat zou betekenen. Carsten is kok, en die had zich niet kunnen beheersen, dus er was een heel bacchanaal.

Het was een goed feest, met nerdpunten. Nog nooit op een feest geweest waar zoveel gezwateld werd over bijwoorden. Verder bleek het ook leuk de Nederlandse student aan te praten dat hij taart moest bakken voor het instituut. Daar was hij zo heftig tegen dat het een leuke discussie werd over de sociologie van het taart bakken, de positie van vrouwen, de hiërarchie in het instituut, en wat dies meer zij. Ik hoop wel dat hij nog koffie met ons durft te drinken.


De niet al te energieke dag na het feest werd ik gebeld. Helgard weer! Het eten was niet op, en of ik zin had om langs te komen om het karwei af te maken. Tuurlijk! Dus 's avonds die kant weer op, en de garnalen hun lotsbestemming bezorgd (als ze eenmaal gevangen zijn, en dood in iemands koelkast liggen, is hun bestaan optimaal voor nog maar één ding). Na het eten riep Helgard ineens, bij naar buiten kijken, "hee, is dat noorderlicht?". En dat was het! We zijn buiten es goed gaan kijken. Mooi zeg, mijn debuut. En van foto's en dergelijke weet je natuurlijk wel ongeveer hoe het eruit ziet, maar toch is het bijzonder om het in het echt te zien. Ik wist bijvoorbeeld niet dat het over kon trekken, maar dat deed het. En dat het op sommige plekken heel snel beweegt en op andere weer zo langzaam dat je het niet ziet. Gaaf! Meer daarvan.

Wel hopen dat er niet te vaak voetbal is. Die stadionlampen maken het je wel moeilijk dergelijks te zien...