Dingen worden duidelijker

Vandaag is de officiële opdracht naar de verhuizer eruit gegaan! 6 juni vertrekken mijn spullen. En dan maar zien wanneer ze aankomen. Misschien al een week erna, maar het kan ook zijn dat die nog ergens door Zweden schuiven als ik het vliegtuig terug pak. Ik hoop het niet! Dat zou alleen maar onhandig zijn (niks om aan te trekken!) en ook extra kosten opleveren. Ik ga het zien!

Verder, ik had zowaar een werkoverleg dat verder ging dan taxonomie. Iets met wie wanneer waar wat doet, en waarom! Kijk. Dat verheldert de zaak. Gelukkig wordt een deel van wat ik dacht te moeten doen door anderen gedaan. Gelukkig! Het zag er al uit als een onafzienbare klont werk. En ik ben nu mijn 1e monster aan het proef-tellen: als deze goed gaat kan ik met het echte werk beginnen. Het idee is dat ik nu alle belangrijke soorten wel weet. Al zijn er nog wel een paar die ik verdacht veel op elkaar vind lijken. Maar goed. Die kan ik altijd nog apart houden en vragen, terwijl de bulk goed gaat. Is het idee!

En daarbij, ik loop weer! Binnenpands gebruik ik die krukken niet meer. En dat zegt best wat want dat Polarmiljøsenteret is flink groot. Buiten gebruik ik ze nog wel, om de boel niet te forceren. En ik hoop heel erg dat ik vanavond weer blijk te kunnen fietsen... gisteren was de buigzaamheid van mijn knie nog niet voldoende. En kon ik er alleen aan de rechterkant af. En das nogal tegenintuïtief. Maar vandaag was mijn knie alweer soepeler dus ik ga het gewoon weer proberen. En dan zien of ik ook omhoog kan... zo ja komt er morgen een juichpostje op de blog!

En even een metaforisch en ietwat misleidend plaatje erbij: achter de regen gloren de bergen, of zoiets. Zo ziet het er vandaag niet uit; de hemel is bijkans wolkeloos. Stralende dag! Maar hij heeft wel symboolwaarde.

Geluiden van tromsø

Ik probeer met dit blog een beetje een indruk te geven van het leven hier in Tromsø. En tot zover eigenlijk voornamelijk visueel. Terwijl men toch meer zintuigen heeft. Qua geur kan ik niet zo veel zeggen; ik heb niet zo'n scherpe neus. Soms ruik je de brouwerij, en soms de zee, maar meestal ben ik me niet bewust van geuren. Tenzij ik ze zelf maak; heuvels, fietsen en ontbrekende bagagedragers staan samen garant voor zweetlucht. Maar vooralsnog zijn me twee geluiden opgevallen. In het centrum hoor je natuurlijk mensen en verkeer, en daarbuiten vrij weing. Maar wat je wel overal hoort zijn de zeemeeuwen, en de cruiseschepen. Die 1e maken veel meer verschillende geluiden dan me ooit was opgevallen. En die 2e toeteren altijd even met hun scheepshoorn als ze de haven, waar ze gaan aanleggen, naderen. Wel een imposant geluid. Dat gaat wegvallen in de winter, denk ik. Qua meeuwen weet ik het niet. misschien wordt het wel Heel Stil in de winter. Ik ga het merken!

Huis!

Vandaag merkte ik dat ik al een beetje gewicht op mijn knie kon zetten, en dat betekende dat mijn actieradius een flink stuk groter geworden was. Want op 1 been en krukken kan je wel best hard, maar niet zo lang, omdat je armen er gewoon niet op bedacht zijn je hele gewicht te dragen. Maar nu met een beetje meewerkend been houden ze het een stuk langer uit. En ik besloot es te kijken of ik naar het nieuwe huis kon lopen! Ik heb er geloof ik 40 minuten over gedaan, maar ik kwam er. Dus kon ik een paar foto's maken! Het hele huis ziet er zo uit:



En de kelder, waar ik ga wonen, ziet er aan de raamkant zo uit:



En het uitzicht is een stuk beter dan vanuit mijn huidige huis:




En van binnen is het nog wel aan de lelijke kant. Schrik niet, die bank gaat er nog uit. En die lamp gaat ook vervangen worden! Daar schaamden de huisbaas en zijn vrouw zich erg hard plaatsvervangend voor. Overigens zijn beide lieden ook geoloog. Heel geo-huis zo! En voor de wie dat wat zegt trouwens: Knut de huisbaas ziet er uit als een ietsje langere versie van Michel Groen.





Ik kan niet wachten tot de winkels weer open gaan. Tegen die tijd kan ik vast wel weer lopen, en dan kan ik verf gaan kopen. En klussen. En als ik via via een bed heb geregeld kan ik zo'n beetje wel verhuizen. Het enige dat dan nog ontbreekt is pannen en borden en bestek. Dat is wel even te improviseren. Kan vast wel wat bietsen ergens, tot de verhuizer mijn eigen zut komt brengen.

Zomaar wat observaties bij gebrek aan echt nieuws

Ik kan nog steeds geen stap lopen, al gaat het wel beter en hoop ik dat ik morgen wel een beginnetje kan maken, dus ik maak nog erg weinig mee. Maar om deze blog niet al te saai te maken zal ik de gelegenheid aangrijpen om een paar eigenaardigheden van Noorwegen uit de doeken te doen. Op zich zijn Noren en Nederlanders helemaal niet zo verschillend, maar natuurlijk verbaas je je wel over details als je als nietsvermoedende immigrant hier rond loopt te stekkeren. En sommige dingen zullen specifiek des Tromsøs zijn, of anderszins niet algemeen Noors, maar een kniesoor die daarop let.

Noren hebben rare werktijden. Nu in de zomer doen ze 8 tot 3, met lunch om 11.30. dat betekent dat ze om een uur of 4 à 5 al honger hebben en dus gaan eten. En dan zit je meteen met de noodzaak om om een uur of 8 nog even een gecoordineerde avondsnack naar binnen te werken. Het is hier dus goed om als je een “gewone” werkdag wil maken brood bij je te hebben, want op de in de kantine verkrijgbare lunch red je het niet. Dat ze zo vroeg stoppen is wel goed voor 1e jaars NP-ers; die krijgen nl geen vrije dagen behalve de verplichte, en moeten meer daarvan ofwel uit eigen zak betalen ofwel verdienen met overwerk. En dat gaat dus al om 3 uur in. Eitje!

In de supermarkt hebben ze twee eigenaardige machines: een wisselgeldmachine en een sigaretten- scheermessen- condooms- telefoonkaartenmachine. Bij de kassa hangt een rek kaartjes die je kan kopen en vervolgens na de kassa in de automaat stopt. Dan pas krijg je je zut. En met een telefoonkaart voelt dat noga suf. Dat je dan een telefoonkaartkaart koopt. Ze zullen wel bang zijn voor diefstal. En als je betaalt me papier en munten donder je die laatste in de wisselgeldmachine. Dat is ook het object waar je eventueel muntvormig wisselgeld van krijgt. Zou dat iets te maken hebben met de hoofdrekencapaciteiten van de Noorse caissier(e)s?

Verder is Tromsø goed doorgraven met tunnels. En dan niet van die alpiene tunnels die gewoon door een specifieke berg heen gaan, maar echt een netwerk. Met ondergrondse rotondes! Hip hoor. Had ik nooit gezien. Overigens fietsen ze hier als kinderen op de stoep. Ik verdom het.

Verder is het raar dat iedereen elkaar hier wel te eten uitnodigt, maar niemand hier rondjes geeft! Je haalt gewoon je eigen biertje. Ook dat verdom ik. En het werkt aanstekelijk! Ik zou es moeten kijken of het ook uitmaakt of je in mannelijk dan wel vrouwelijk gezelschap bent. Misschien dat de mannen sneller mee gaan doen omdat ze te trots zijn om zomaar zonder reciprociteit een vrouw hun bier te laten betalen. Ik ben nu nog te weinig in kroegen geweest om dat te weten. En tot zover was het gezelschap internationaal.

Verder snappen ze hier kaas niet. Ze denken dat 27% een optimaal vetpercentage is voor kaas. Come on! En verder, als ze er een keurige 48% van zouden maken zou het nog niks zijn, want ze laten het net genoeg op de plank liggen om het herkenbaar te maken als een poging tot kaas. Jonge kaas zou zich er nog voor schamen! Laat die reut een jaar liggen, dan gaat het misschien nog ergens naar smaken. En dan is de bruine kaas nog relatief top. Dat pretendeert tenminste niet iets anders te zijn dan rare bruine zut. Goed voor op wafels!

Overigens ben ik wat dat betreft erg gemazzeld: ik liep een Deense kaasliefhebber tegen het lijf. Die van weeromstuit ook zo alleteringst veel Deense stinkkaas kado had gehad met kerst dat hij het no way in zijn eentje op kon! En nou heb ik een stuk Deense stinkkaas in mijn koelkast liggen dat in 2006 al stonk. Geweldig!

Sleutels zonder praktische waarde

Ik heb de sleutel van mijn nieuwe huis! En ik kan er niet heen, maar dan nog, het is een goed gevoel. Ik vermoed wel dat ik er voor geen meter aan ga klussen. Zodra mijn knie het weer een beetje doet staat de verhuizer al klaar! Dat denk ik tenminste. Dus laat dat schilderen maar. En dat nep-vakwerk, dat hebben ze niet in gips gedaan, maar in beton. Dus dat laat ik ook zitten!

Maar goed. Even nog geen foto's want interieurs fotograferen met een cameraatje zonder optische zoom werk meestal niet, en van buiten was het te ver lopen. Daarbij stond de zon aan de verkeerde kant. Ik moet maar even beter worden en dan een keer 's ochtends een foto maken.

Overigens deed mijn knie vanochtend al minder pijn dan gisteren. Mooi! Meer daarvan. Mijn eerste streven is dat gescharrel door mijn huis geen pijn meer doet. En daarna hoop ik nog es zelfstandig hierheen te kunnen. En daarna zien we wel weer met bergen en nieuwe huizen!

Einde van een volleybal-carriëre

Ik had het voornemen om zodra ik hier in Tromsø zou wonen, een volleybalclubje te vinden zodat ik zou kunnen uitzoeken of ik nog kan spelen met die fijne knieën van mij. En ik vond een clubje! Recreatief spel, niets al te moeilijks, helemaal goed. En het werkte! Ik weet nu of ik nog kan spelen met die fijne knieën van mij. En het antwoord is een volmondig NEE. Binnen tien minuten was ik door mijn knie gegaan zoals ik nog nooit door mij knie ben gegaan. Het deed even flink pijn, maar na een paar minuten kon ik wel proberen me weer om te kleden en naar huis te schuifelen. Het sippe was dat ik me, in mijn poging geen al te waardevolle dingen mee te nemen, me ook had buitengesloten. Gelukkig had ik de sleutel van het appartement zelf wel bij me, maar de voordeursleutel niet. Toen ik daar ik mijn eentje met een zere knie die heuvel kwam afschuifelen op weg naar een lelijk gebouw waar ik niet in kan was ik toch wel even een heel klein meisje.

Maar goed. Je weet de dag erna pas hoe erg de schade is. Sodemieters! Die is enorm. Hij is dikker en pijnlijker dan ik hem ooit gekregen heb. Ik ben hier alleen dank zij taxi Tromsø. Zo maar es zien hoe ik dat aan ga pakken. Ik ben nou feitelijk handelingsonbekwaam en ik weet niet hoe lang dat zo blijft. Ik weet wel dat ik het volleyballen maar aan de wilgen hang. Ik erken mijn nederlaag. En ook dat het niet gaat lukken dit pinksterweekend mijn huis te schilderen.

Op zulke momenten kan ik het toch nooit laten om even te denken ”als nou maar op die dansvloer níet…” maar dat heeft weinig zin. Er gebeuren ook vaak onverwachte dingen die juist goed uitpakken. Of mijn baan hier, waarvan het verkrijgen ervan ook van toevalligheden aan elkaar hangt, een goed voorbeeld is weet ik niet, want als ik deze niet had gehad had ik wel die ene in Durham of zo gekregen en dan was het ook goed geweest. Maar bijvoorbeeld dat hier een postdoc zit die ik nog ken van een Proper cursus… das de omgekeerde mazzel!

Maar goed. Deze blog wordt nu waarschijnlijk even flink saai want zolang ik niet kan lopen maak ik ook niet zoveel spannends mee natuurlijk.

En Roelof schreef gisteren nog ”doe je wel voorzichtig?” En ik ja roepen… pijnlijk…

Girls only

Eén van de dingen die hier opvallen is dat je op het instituut, en overigens ook in de rest van het polarmiljøsenteret en op de universiteit, zo veel vrouwen met vaste banen ziet. Ga die maar es zoeken bij de aardwetenschappers in Amsterdam. En de dames hier hebben ook wel een beetje de neiging tot samenklonteren. Zo heb ik al twee keer ontbeten met de NP dames. Die komen elke twee weken in een tent bijeen om gezamelijk bagels naar binnen te schuiven. En hoe ik dat voor elkaar kreeg in twee weken tijd zal altijd een mysterie blijven, maar het is wel gezellig! Nu nog even Noors leren want ik ben altijd een van de weinigen, en soms de enige (leuk zeg, statistiek met N=2) die dat niet spreekt. En het is echt even heel wat anders dat die testosteronbende in Amsterdam. Dat laatste gaat me geloof ik natuurlijker af, maar het is wel een verrijking om het ook eens in het andere extreme te zoeken. En echt feminien wil het niet worden, want dat schiet niet zo op bij die pragmatisch ingestelde aardwetenschappers, maar dan nog. Wel gek dat dat verschil zo groot is. Zowel VU als NP putten uit dezelfde bron qua internationale gemeenschap aan gekwalificeerd personeel. Waarom komen dan alle vrouwen hierheen? Zou dat iets zijn met arbeidsomstandigheden of zo? Het is wel zo dat het hier normaal is om om 3 uur (zomer) of 4 uur (winter) naar huis te gaan, en dan ben je nog op tijd voor de kinderopvang. Probeer dat in Amsterdam maar eens. Maar als dat het is zou dat wel indiceren dat kinderen van de opvang halen een vrouwenzaak is. Dat zou toch wel vrij ouderwets zijn. Of is Tromsø zo desolaat dat iedereen die er woont, ongeacht sexe en kindertal, graag fulltime werkt omdat je dan tenminste van de straat bent? Misschien zullen we het nooit weten.

Leve de huisbaas

Gisteren had ik de huisbaas over de vloer. Nog steeds geen contract... ze doen hier nogal aan standaardcontracten, die je gewoon overal vanaf kan downloaden, maar die zijn in het Noors. Hij vond dus dat hij hem beter kon faxen naar het NP, zodat ik ergens een Noor vandaan kon halen die het even voor me zou vertalen, zodat ik zou weten waar ik mijn krabbel onder zet. Maar wat we wel hebben is overeenstemming over de opzegtermijn. Ik mag gaan, en dus de huur opzeggen, wanneer ik wil! Goed dat. Ik kan dus zonder vrees voor dubbele huur de verhuizer laten komen en op de Heimvegen gaan wonen. Gaat hectisch worden maar het is wel goed! Gauw de sleutel regelen.

Verder, ik heb intussen ook emplooi gevonden in het NP roeiteam (niet van die fancy bosbaanboten, maar good old logge reddingssloepen) en ik ga morgen met een van de andere postdocs mee een potje volleyballen. En dat moet wekeklijks worden. Met mijn conditie komt het wel goed! Helemaal als ik ook nog heftig aan het verhuizen sla. Ik kom nog es gespierd promoveren zeg.

Heuvelop

Die bergen lagen al bijna twee weken bere-aantrekkelijk te zijn. Tijd om er bovenop te klimmen! En aldus geschiedde. In minder dan een half uurtje ben je aan het begin van een van de wandelpaden. Dat ziet er dan ongeveer zo uit:



Maar het is wel Tromsø, dus je hoeft maar een hoek om te slaan en het ziet er weer zo uit:





Maar misken de bloemenpracht niet!



En een van de leuke dingen van zo'n berg: het uitzicht. Hier op de noordkant van het eiland.

Eigenlijk was ik niet van plan teveel door de sneeuw te gaan, wegens dat mijn gamaschen nog in Amsterdam zijn, maar dat was een beetje naïef. Eenmaal boven begon het enthousiast te regenen, en ik wilde een niet al te grote omweg terug naar beneden maken. Dat kwam neer op Vercors-omstandigheden: een meter halfgesmolten sneeuw. Het moest maar. Schoenen drogen wel weer op.

Beneden ben ik naar het Polair Museum geweest, waar ik geen foto's maakte. Een grote aaneenrijging van uitstallingen betreffende het om zeep helpen van polaire wezens. En hier en daar het afschuwelijke lot van een poolonderzoeker met nobele motieven. En bij elkaar was dat wel weer genoeg binnenzitten om er daarna weer op uit te gaan. Lindsay paste op een (jonge) hond, en het leek me wel leuk om mee te gaan uitlaten. Het was een grappig beest.




Waar we lopen is trouwens een van de loypes bovenop het eiland. De meeste mensen wonen aan de kust en dat laat de binnenkant voor het eiland vrij voor de onstuitbare buitensportdrang van de Noren. Ook best fraai! Weer afdoende uitgewaaid voor een nieuwe week achter microscoop en computer.

Tromsdalen

Ik was ook nog even het dal ingefietst. Over de loypes, die nu half mei wel drastisch bezig zijn in wandel- of fietspaden te veranderen. Aan de zonnige kant van het dal, dan; aan de overkant zag het er nog erg sneeuwig uit. Paar foto's voor de sfeer!




NB: de onduidelijke dingetjes op het eiland, dat is Tromsø...






Het is hier lente: kijk maar!

Foto's maar dan niet paars

Het lukte even niet die ietwat raar geworden foto's van onderstaande post te vervangen. Ik post ook wel even de originelen, i.e. zonder rondje om locaties aan te geven.

Nationale feestdag

Gisteren was het hier in Noorwegen niet alleen maar hemelvaart, maar ook iets wat ze in het algemeen heel prozaïsch "17 mei" noemen (dat is het elders ook), maar wat officieel (vertaald) constitution day heet. Grondwetsdag? Ik heb niemand over grondwetten gehoord maar er is wel van alles gaande. Overal hangen vlaggen, en men gaat traditioneel gezien brunchen met familie, en door de stad paraderen. Ik heb hier helemala geen familie maar ik had de eer uitgenodigd te worden bij de prof. Die had nog wat wetenschappers en haar buurvrouw uitgenodigd. Ze woont op het vasteland, dus ik heb nou ook foto's vanaf de andere brug. Wel gemaakt in petweer, maar daar was niet zoveel aan te doen.



Dit is een foto van de haven, met in het cirkeltje het lelijke gebouw waar ik vooralsnog in woon.



En hier een zuidelijker stuk eiland, met het instituut en Polaria.


Er was ook een heel integraal gezin, dat vóór de brunch al allerlei gebeurens had bijgewoond. In klederdracht. En de grap is dat dat hier mooi is in plaats van potsierlijk. Helaas met tegenlicht, maar aldus:




Hun dochtertje durfde niet op de foto.

De brunch was een heel bacchanaal, met champagne en zalm en blauwe kaas en wat je niet zoal kan verzinnen. Ik werd ook door buurvrouw en prof uitgenodigd voor een weekendje in een blokhut, een eind verder dan de locatie van de fietstocht van een paar posten terug. Gaaf! Zo zijn ze hier. Gastvrij en hartelijk en zo. Maar goed. Na de laatste kop thee ben ik nog even het dal ingefietst. Daar doe ik zometeen wel een postje over. Ik was er op tijd weer uit om een deel van de parades te zien.

Ik was 's ochtends al wakker geworden van de bijbehorende percussie: de 1e parade is bij mijn weten 6 uur 's ochtends. Ik was kwart voor vijf weer in de stad en ze waren nog volop bezig. Apart! Ieder sociaal of professioneel verband loopt mee. Met een banier voorop. De Tromsø schaatsclub, Berner Sennenhondclud, 's wereld noordelijkste studentenblaasorkest (ik telde wel 4 blazers), de lokale buikdansers, de hulpdiensten van het vliegveld... alles deed mee! Ik verzin hier niets. En ze lopen niet alleen, ze demonstreren hun ding ook. De taekwondoërs gingen meppend over straat, de rock 'n' roll dansers dansend, het rode kruis stopte af en toe om een dummie te reanimeren... best grappig! En alle banierdragers waren in klederdracht. Toch wel sexy, die knickerbockers. Dat ik dat nog es zou zeggen.





De lokale brandweer heeft trouwens ook moderner materieel.

Bij elkaar een rare dag! Maar wel leuk. Ik had gedacht aan luidruchtige dronkenschap bij een nationale feestdag, zoals we dat in Nederland doen, maar nee, dat gaat hier anders.

Legaal!

Zo, ik heb een verblijfsvergunning! Voor 5 jaar zelfs. Gek dat ze dat geven aan iemand met een contract van maar 2 jaar. Ik heb meteen een sofinummer aangevraagd. Dat duurt ongeveer drie weken. En dan kan ik zowaar een bankrekening openen! En een telefoon met abonnement nemen. En dat soort dingen. Zou makkelijk zijn.

Ik heb me meteen maar laten registreren op wat mijn nieuwe adres wordt. Voor wie nieuwsgierig is: Heimvegen 3, 9007 Tromsø. Er staat geen straatnaambord; integendeel, er staat "eigen weg, pleurt op", of ziets, in Noors. Maar het schijnt dat lokale postbodes zich niet laten weerhouden.

En men raadt het dus al: ik heb gisteren het huis gezien dat ik zou mogen huren. en ik heb ja gezegd. Nu nog even de huisbaas van mijn huidige adres te pakken krijgen. Dan ga ik hem al vertellen dat ik weg ga voordat ik überhaupt het contract heb getekend. Es zien hoe dat gaat gaan. Ik ben al naar verhuizers aan het kijken. Ik zal binnenkort foto's maken van het nieuwe huis. Het is bovenop de heuvel, wat nog leuk wordt in de winter. Wel dicht bij het instituut nog, maar wel uit het centrum. Veel meer het echie! En nu is het nog heel lelijk; de vorige bewoner had een passie voor schrootjes, in dubieuze kleuren geschilderd nephout, afschuwelijke jaren '70 lampen, en nep-vakwerk op een binnenmuur. Wie verzint het? En ik hoef nog even niet volwassen te worden: het heeft maar ramen aan 1 kant! En het heeft een open haard! Zelfs in de winter wordt dat dus knus. Durf ik ook in de winter Floor uit te nodigen.

Steeds meer ingeburgerd in het NP

De stappen gaan hier snel... ik heb nou een officiele deurpas met een foto erop. En een postvak. Ik zou nu dus post moeten kunnen ontvangen. Ik hoop dat er snel een verblijfsvergunning in verschijnt. Kan ik verder met de bureaucratie.

En verder heb ik mezelf vast aan de universiteit opgedrongen... er zijn nu op het NP geen forammensen aanwezig, dus ik zoek het nu verderop. En daar hebben ze een echte referentiecollectie! Ik ga dus flink wat heen en weer fietsen de komende tijd. Leuke mensen daar ook trouwens. En met die beesten onder je neus gaan al die termen ook wat betekenen. Ik was op de VU qua benthos nooit verder gekomen dan nummulites en discocyclina. En nou verdiep ik me in lunate en cuneate kamers, en het verschil tussen umbilicoconvex trochospirale en spiroconvex trochospirale forams. Als je alleen ruber en bulloides uit elkaar hoeft te houden hoef je niet zo te verzuipen in terminologie. Maar ik word er nog wel es goed in!

En er zit inmiddels een lekkerder zadel op mijn fiets - anders zou al dat gefiets naar de uni leiden tot een permanent zere kont. En daar vaart niemand wel bij!

Stukje fietsen

Na de shopzaterdag brak een verkennings-zondag aan... met prachtig weer! dat kwam mooi uit. Ben met Lindsay (is eerder genoemd, meen ik; een marien geoloog van de uni) een eindje gaan fietsen. Naar de westbrug van het eiland, en dan over het volgende eiland naar weer een pruteilandje... niet heel woest, behalve dan dat we allebei een zere kont hadden. Ik weet weer waarom mijn vakatiefiets zo´n tweezitsbank als zadel heeft. Maar het was mooi! En nou jeukt het pas echt om van de paden af te gaan. Misschien donderdag, als het hier een nationale feestdag is. Lindsay is er niet zo van, dus ik denk dat het fietsen wordt als we samen gaan een fietsen + lopen als ik alleen ga, maar dus, nou kan ik foto's laten zien die echt jaloersmakend zijn. En wederom: dit is pas het begin! Het is hier echt mooi. Marijn zou hier moeten wonen. Zo'n buitensporter en dan in Amsterdam wonen. Eigenlijk zonde!

En verder: ik heb mijn moeder geskyped! Met de bevestiging van Roelof erbij betekent dat dus dat ik operatief ben, zowel naar vaste als mobiele lijnen. Mooi. Communicatie goed.

en hier dan wat plaatjes: op weg naar het ontmoetingspunt stond een villa mooi te wezen.



Op weg naar de brug:



En vanaf de brug:



En die kan ik afstrepen van mijn touristenlijstje: rendieren! Beetje overbelicht maar die linker gaf me niet veel tijd voor fotografische contemplatie.



En de obligate foto met mij erop:



En nog zomaar een mooi plaatje.

Shop till you drop

Zo, mijn 1e zaterdag hier. Ik had de vrijdag al aagegrepen om allerlei zeer prozaïsche dingen te kopen zoals pleepapier, wasmiddel, afwasmiddel, een waslijn, en dergelijke zut. Moet ook gebeuren, dat huis is praktisch leeg. Maar nu zaterdag tijd voor een echte shopping spree! Ik heb een telefoon gekocht. 0047 93655351. De Nederlandse heeft nog twee streepjes batterij en dan issie dood tot ik de oplader gevonden heb, ergens in EEN doos op de zolder in Amsterdam. Dat ding had trouwens al ernstig kuren: tijd voor een nieuwe! En met deze kan ik mijn sociaal leven hier wat vergemakkelijken. (Marieke: tis een Nokia, mag ik nou blijven?)

Verder kocht ik een headset. Meteen skype geïnstalleerd! Nog wel even uitproberen. De testcall suggereert dat mijn microfoon iet aan staat, maar ik kon wel het opgenomen bericht horen. Ik hoop dat veel mensen hun skypenaam doorgeven, dan kan ik het snel uitproberen! De mensen wiens en wier foons ik probeerde namen niet op dus echt uitgeprobeerd is het niet. Overigens is mijn skypenaam margot.saher. De originaliteit van deze naam zal menigeen doen omverstuiteren vermoed ik. Maar een kniesoor die daarop let. Wie binnekort gebeld wordt door een spookbeller heeft mij misschien aan de lijn, met imperfect werkende microfoon.

Verder heb ik nou ook een thermosfles, opdat ik niet per werkdag 2 uur verlies aan op en neer lopen naar het keukentje. En ik kocht een regenbroek. Mijn lelijke is niet mee; die is nogal groot en hij was aan het verslijten, wat de lelijkheid niet aantastte maar de waterdichtheid wel. En boven de poolcirkel zijn kleren wel iets om enige aandacht aan te besteden. Verder heb ik nou een fietsslot (de initiële was geleend) en wat penseeltjes voor foramwerk.

Wat ik ook heb: kaarten van de omgeving! Vandaag zal het er wel niet meer van komen maar morgen heb ik vast wel tijd voor een verkenning. Mijn fiets is in topconditie: ik ging naar de ijzerhandel voor inbussleutels en steeksleutels opdat dat wat er eigenlijk aan gebeuren moest ook gebeuren kon. Maar de kerel achter de toonbank stond erop ter plekke alle euvelen te verhelpen. Hij heeft me niet het niksigste inbussleuteltje verkocht. Maar als ik nog es wat nodig heb ga ik daar heen. Ik sta in het krijt.

Ik moet ook nog even weekendboodschappen doen. Ik meen dat de supermarkten hier op zondag dicht zijn. Ik heb trouwens de fout gemaakt even uit te rekenen wat een halve liter blik lokaal bier hier kost in de supermarkt. 3 euro... Noorwegen in your face! Maar dat zij zo.

Als morgen een omgevingsverkenning erin zit gaan er ook weer nieuwe foto's op de site! Nu heb ik nog even niets woests.

Fiets, forams, en meer van zulks

Ik heb een fiets ik heb een fiets! Dat miste ik. Nou kan ik de omgeving gaan verkennen. Nog een beetje provisorisch, want voor het echte genieten van een fiets en een mooie omgeving heb je bagagedragers, tassen en buitensportzut nodig, en dat heb ik natuurlijk allemaal in Amsterdam, maar een begin is er. En voor gewone dingen als naar de universiteit of de tweedehandswinkel is het ook ideaal.

Verder had ik contact met de huisbaas: ik heb een opzegtermijn van 3 maanden. Drie maanden in dat lelijke huis! Het moet maar. Hopen dat ik iets anders vind. Als het goed ik krijg ik vandaag een heer te spreken die misschien iets anders heeft. Nou maar hopen dat hij drie maanden kan wachten. Drie maanden dubbele Noorse huur is ook niet gering.

Verder was ik vanochtend bij de vreemdelingenpolitie. Viel erg mee! De dame die ik trof was vriedelijk, snel en behulpzaam. Als het goed ik heb ik mijn verblijfsvergunning volgende week in de bus. En dan nog iets met belasting en een sofinummer. En dan kan ik daarna een bankrekening openen.

Gisteren was ik voor het eerst in het lab... dan merk je dat je aan een instituutje zit met weinig foram mensen. Geen wet splitter, geen centrale goederenvoorziening waar je monsterpotjes kan halen, niemand die weet waar gedestilleerd water vandaan komt... dat soort dingen. maar ik improviseer er wel op los. Beetje jammer in mijn monster dat alle forams al dood waren toen ze het monster namen. Alleen de dan levenden tellen... en je hebt er 300 nodig. lekker is dat!

Maar goed. Werk aan de winkel. Nog een paar plaatjes en dan ga ik weer achter de microscoop.



Het is echt! Kijk maar!



Typisch uitzicht vanaf het platje bij mijn huis



Het instituut, of beter, het gebouw waar het, met vele andere poolgerelateerde zut in zit. Links Polaria. Iets museummigs.





En het uitzicht rechtdoor vanuit mijn kantoorraam.

Aankomst

Beelden zijn best goed, maar woorden kunnen ook veel. Hier de ervaringen van een onervaren emigrant. Toen ik aankwam op de luchthaven van Tromsø zag ik al een dame staan die er erg wachtend uit zag. Ik dacht al even dat het misschien Dorthe, mijn naaste collega, zou zijn, maar meteen besloot ik van niet, want wat zou die doen bij de bagageband? Dom natuurlijk, het was een binnenlandse vlucht, dus elke pipo kan zo bij arrivals binnenlopen. Ze was het. Nam me meteen mee naar de supermarkt en naar huis. Waar ze heerlijke zalm voor me kookte, en een rondje uit wandelen nam, en erg blij was met dat ik een fles ERG goeie whisky had meegenomen.

De volgende morgen nam ze me mee naar het instituut en stelde me aan een duizelingwekkend aantal mensen voor. En regelde een computer, een login en een emailadres. En bracht me naar een rendez-vous met de huisbaas. Het huis staat trouwens op een paar minuutjes lopen van het instituut. Ik wil toch een fiets; ik heb heftige cold turkey, misschien ook omdat ik in Italië ook al niet gefietst heb. Dat geloop, das mijn ding niet. En 's avonds nam ze me meteen mee naar een diner ter ere van een toevallig aanwezige gastspreker (genaamd Anders Moberg, overigens, hij had wel vaker Nederlandse verbazing over zich heen gekregen). Het was bij twee lui van het instituut thuis, en het was wederom goddelijk: niks rendiermos! Zalm en meloen en garnalen en blauwe kaas en Zweeds bier. En meer van zulks. Men kan goed eten hier. En drinken: het instituut staat naast de lokale brouwerij. Niet aan de kant waar ik zit helaas...

Ik heb dus nog helemaal geen tijd gehad om me verloren te voelen. En die krijg ik ook niet: vandaag werd ik door drie hypere collega's naar een koffietent gelokt. Een van de dames had ik al es ontmoet in Barcelona (voor de geo's: een proper cursus). En van haar ga ik misschien morgen een fiets kopen. Yay! Ze vinden me hier een rare Hollander met fietsenobsessie, en dat is wel terecht, maar ik zie niet in wat daar slecht aan is. En met beide (meen ik) mag ik de zee op. Want dat was de volgende verrassing: ik mag inderdaad naar Svalbard! 1e week van September ga ik daar ronddobberen. en misschien stuurt Dorthe me op nog een cruise, maar dat is nog niet zeker.

Morgen is het de bedoeling dat twee belangrijke dingen een aanvang heben: labwerk en bureaucratie. Het labwerk is van het basale soort, namelijk monsters wassen en zeven teneinde daarna in de forams te poeren. Misschien gaan we ook nog grain size analysis doen, das leuk, das veel kliederen met corrosieve stoffen; ik deed het in Amsterdam ook. Bureaucratietechnisch ga ik naar de vreemdelingenpolitie. Daarvandaan kan ik naar het bevolkingsregister en de belastingdienst. Niemand probeert me wijs te maken dat dat soepel gaat gaan. Maar we gaan het zien. Het is nodig; zonder sofi nummer kan je hier nauwelijks je neus ophalen. en misschien dus een fiets. Daar ben ik helemaal enthousisast over. Waar je hier ook kijket, overal is het mooi, maar beyond loopafstand en ik hou niet zo van bussen. Met een fiets ben ik zo de brug over en aan de overkant, waar de bergen beginnen. Mooi!

En morgen schijnt de kerel waarvan gefluisterd wordt dat hij een deel van een oud gaar huis te huur heeft er te zijn. Ik ben benieuwd! Als dat wat wordt moet ik misschien mijn Nederlandse zut maar over laten komen. Heb ik weer dingen. En voorwerpen. En heel veel kräässää. Als ik daar de spelling correct van onthouden heb. En natuurlijk een buitensportinventaris! Met zowel loop- als fietszut. Zou top zijn.

Spannende tijden dus. Nu nog maar even wat lezen over benthos en dan naar de supermarkt. Zelfs dat is hier bijzonder.

Enkele beelden

Noren eten heel vroeg, dus vanaf vier uur begint het hier leeg te lopen. Ik ben nog niet zozeer geassimileerd dat ik dat ook doe. Maar blijkbaar is de werkdag wel effectief om dus ga ik es een poging doen om een geillustreerd postje te maken. Voor een 1e indruk: mijn uitzicht uit mijn kantoor als ik zeewaarts kijk ( ik maak ook wel een foto landwaarts als het weer beter is). Hele verbetering met Amsterdam.


Verder heb ik een tijdelijk huis. Tijdelijk, omdat het zo ongeveer het nieuwste, strakste, en sterielste huis in Tromsø is. Wil ik niet! Er zijn dingen gaande om te proberen elders iets te vinden. Maar voor de 1e tijd is het best. Er staat een bed in. Helaas heeft de slaapkamer op dit moment geen gordijnen of niks, en das lastig als de middernachtzon volgende week al een feit is, dus het bed staat in de woonkamer. En de televisie moet het doen met een bestaan als CD-speler. En ik wil hier dus snel weg, maar voor de 1e indruk alvast zeewarts en landwaarts uitzicht...



Misschien geeft dit vast een indruk. Er liggen nog door de hele stad plakken sneeuw, er groeit nog niets, het weer is meestal vrij grauw, maar een kniesoor die daarop let. Rond middernacht wakker worden en de zon op de bergen zien schijnen maakt veel goed. En de mensen hier zijn heel gaaf. Volgende postje wordt meer een verbale impressie.

Gearriveerd in het hoge noorden

Jawel, het 1e Noorse postje. Even een korte want dit is tijdens werktijd. Met wat mazzel kan ik morgen wat meer mijn gang gaan; ze zijn een toegangspas voor me aan het maken. Dat krijg je als je niet aan een universiteit zit; je kan hier geen gang of lift in zonder een pas en een code. Met wat mazzel is de mijne morgen klaar en hoef ik niet meer zo zwaar gechaperonneerd te worden. En dan kan ik ook na werktijd hierheen, en bloggen of mailen of wat dies meer zij. Met wat pech wordt het volgende week. Zodra ik een pas heb kan ik dus dit blog wat interessanter maken. Vooralsnog lijkt het me een goed idee een beetje een goede indruk te maken. Ik lees me alvast klem over benthische foraminiferen... en de planning is dat ik ze morgen ook in mijn handen krijg. dat is de echte aftrap: kliederen in een lab! Ik ga het zien. Later meer. Later spannends. Later ook beelden.

Margot